Το Τελευταίο Βαγόνι

Η χοροθεατρική παράσταση «Το Τελευταίο Βαγόνι», αφορά πραγματικά ιστορικά γεγονότα τα οποία εκτυλίχθηκαν στην πόλη της Θεσσαλονίκης και μας ταξίδεψε για τρίτη φορά, το Σάββατο 14 Ιανουαρίου, 20:00 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, αίθουσα Φίλων Μουσικής.

Η τέχνη οφείλει να διασώζει ζωντανή τη μνήμη και κυρίως μια μνήμη που αφορά τον τόπο μας. Στη βάση αυτής της φιλοσοφίας εδράζεται και η ιδέα που συνέλαβε η χορογράφος Τριάδα Αρμουτίδου για να παρουσιάσει την ιστορική πορεία του εβραϊκού λαού στα χρόνια του ολοκαυτώματος. Έχοντας στενούς δεσμούς η ίδια με την Πολωνία, όπου σπούδασε μπαλέτο και χορογραφία αλλά και την Ελλάδα, όπου δραστηριοποιείται επαγγελματικά ένωσε για άλλη μια φορά ένα πλήθος συντελεστών με κοινό σκοπό έναν, να μην ξεχάσουμε και να μην ξεχαστούμε...

Μπροστά στα μάτια των θεατών ζωντάνεψαν εικόνες και μνήμες της ζωής των Εβραίων της Θεσσαλονίκης σε ένα μοναδικό ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο.

Σκοπός της παράστασης ήταν η βιωματική προσέγγιση των γεγονότων αφενός από τους συντελεστές που είναι 340 παιδιά-χορευτές (από σχολές χορού της περιφέρειας και της Θεσσαλονίκης) και αφετέρου από τους θεατές που είδαν να ζωντανεύουν κομμάτια της ιστορίας, πολλά από τα οποία είχαν μείνει κρυμμένα εδώ και δεκαετίες.

Πρόκειται για ένα εγχείρημα πρωτοποριακό και καλοδουλεμένο ως την τελευταία του λεπτομέρεια με την συγκέντρωση των ιστορικών πηγών και τον συντονισμό των εκατοντάδων συμμετεχόντων και συντελεστών μέχρι τα κοστούμια και τις μουσικές. Στην ξεχωριστή αυτή παράσταση την τέχνη του χορού συνέδραμε αυτή του θεάτρου και οι θεατές βίωσαν με μοναδικό τρόπο την ατμόσφαιρα της εποχής καθώς του μεταφέρθηκαν συναισθήματα χαράς, λύπης αλλά και ελπίδας.

Πέρα από την αφήγηση των ιστορικών γεγονότων και τη θεατρική τους απόδοση, ακούστηκαν επί σκηνής και ποιήματα της συλλογής «Οι προγραμματισμένοι στον χαμό».

Μια συλλογή ποιημάτων που αναφέρεται αποκλειστικά στους Εβραίους της Θεσσαλονίκης και την οποία είχε επιμεληθεί ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο οποίος γράφει προλογικά: «Κάθε φορά που διαβάζω για τον ευρωπαϊκό ανθρωπισμό, ο νους μου γυρνάει στις μαύρες μέρες του ’43, τότε που στεκόμασταν στα πεζοδρόμια της Εγνατίας και βλέπαμε με σφιγμένη καρδιά τους Εβραίους να φεύγουν. Προσπάθησα να δω τί από όλη εκείνη τη συμφορά πέρασε στην ποίησή μας. Διάβασα εκατοντάδες ποιήματα για πόθους, λουλούδια και ηλιοβασιλέματα, μα δε βρήκα παρά μόνο ψίχουλα για την καταστροφή των Εβραίων. Μήπως δεν τα ζήσαμε όλα αυτά, δεν τα είδαμε, δεν τα ξέρουμε; Και πώς τα ξεχάσαμε τόσο γρήγορα;»

Επίσημες Αιγίδες:
Υπουργείο Εσωτερικών του Τομέα Μακεδονίας και Θράκης, Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας
Σύλληψη ιδέας: Τριάδα Αρμουτίδου